14 października obchodzimy w Polsce Dzień Edukacji Narodowej, w szkole popularnie nazywany Dniem Nauczyciela. Jest to święto wszystkich pracowników oświaty oraz uczniów, gdyż jest to dzień wolny od zajęć lekcyjnych.
W tym roku będziemy obchodzić to święto „pełną parą”, tzn. nie musimy przygotowywać sobie akademii lecz udamy się do stolicy naszego województwa na „ucztę kulturalną”. Nareszcie, tak zwyczajnie, pobędziemy ze sobą, bez konieczności pisania planów, ewaluacji, sprawozdań i wielu innych, szkolnych dokumentów, których wciąż przybywa, a miało być inaczej…
Praca nauczyciela jest nie tylko niezwykła, ale też bardzo odpowiedzialna. To my kształtujemy młodego człowieka, jesteśmy dla niego mentorem i życiowym przewodnikiem. To od nas w dużej mierze zależy, jaką drogę obierze w przyszłości i jakim człowiekiem będzie. Rodzice także mają wobec nas coraz większe oczekiwania, a nawet wymagania. Uważają, że nauczyciel nie tylko powinien nauczyć, ale też wychować. Praca w szkole wiąże się więc z dużym stresem, presją, a czasami też bezradnością. Czy mając na uwadze powyższe, da się uczyć bez pasji, powołania? Myślę, że nie. To wewnętrzna potrzeba pracy z dziećmi, odpowiedzialność za nie trzyma nas w tym zawodzie! To ona często , pomimo złego samopoczucia, a nawet choroby, każe nam iść do pracy, bo przecież tam czekają dzieci. Nasze, gdy zachorują, czasami zostają pod opieka niani, bo mama musi być w pracy. Tak więc, chociaż wciąż narzekamy na nieustannie reformowaną szkołę, na „tony” dokumentów, wciąż trwamy, pomimo, że, w naszej rzeczywistości „pasja” nie równa się satysfakcjonującej pensji.
Ktoś kiedyś powiedział, że „Trzeba mieć wielkie serce, aby kształcić małych ludzi”. Drogie Koleżanki i Koledzy, My to wielkie serce mamy, dlatego życzmy sobie w dniu naszego święta dużo wytrwałości i satysfakcji z naszej pracy.
Pasjonatka z 39 – letnim stażem w zawodzie
Elżbieta Mazur
